Waar een feestje al niet goed voor is

Het is donderdagavond 23.30, zo rond de 3 graden en het is student wat mijn oog ziet. Wachtend in een lange rij voordat ze een dansje, sjansje of drankje kunnen doen op het NSEde feest. Een mooie club mensen en hoewel een gedeelte van mij ernaar verlangt om na een lange dag mijn bed in te kruipen, ben ik blij dat ik er ben. Allereerst omdat ik geniet van de gesprekken die gaan over groeiprocessen en nieuwe uitdagingen; over ‘ huh staf? Wat doen jullie eigenlijk?’ En over de hamvraag van de avond: ‘waarom duurt het zolang voordat we naar binnen kunnen?’ Maar ik ben ook blij dat ik er ben, simpelweg omdat het me herinnert aan diegene die er altijd is. Diegene die ervoor koos om onder zijn mensen te zijn. Mijn leermeester die ook op feestjes van de partij was.

Jezus was daar waar zijn mensen waren. Hoe bijzonder is dat! Afgezien van de momenten die Hij alleen met zijn vader doorbracht, was Hij tijdens zijn leven op aarde te vinden op alle mogelijke plekken en momenten. Een feest, een begrafenis, een maaltijd, een kerkdienst, op de grote handelsplekken en beurspleinen, tussen de ambachtslieden, in de keuken, op zee, ‘ on the route’ enz.

Geen plek was te vies, te heilig of te onaf.

Geen persoon was te vies, te heilig of te onaf.

Jezus was bij de mensen, omdat hij ze liefhad. Omdat het zijn mensen waren, gemaakt naar Zijn evenbeeld. Een evenbeeld met aardig wat deuken en barsten, met een verloren identiteit, maar het waren nog steeds zijn mensen – of ze dat nu wisten of niet.
Hij was graag onder hen, deed aan small talk, vierde het leven, rouwde om gebrokenheid, stelde de goede vragen en wees naar zichzelf als een alternatief antwoord. Hij bracht waarheid en genade ( Joh 1:17)….. Hij bracht wat wij allemaal nodig hebben.

Jezus houdt van studenten (dat mag ook wel eens gezegd worden J ).

Het zijn beelddragers van Hem, waaraan Hij zijn waarheid en genade wil blijven geven.

Hoe bevoorrecht ben ik dan, om met deze beelddragers van Hem op weg te gaan en samen te ontvangen van datgene wat Hij wil geven! Daarvoor sta ik graag een half uurtje in de rij om half 12 s’avonds. J

Anita

De wind waait waarheen hij wil

Waaiend zoals alleen de wind kan, waait hij heen en weer. Rukkend aan de bladeren van de bomen, krachtig de wortelen van de bomen uit de grond trekkend. Vanachter je bureau werp je een blik naar buiten. Het trekt aan om even naar buiten te gaan. Even te vliegeren met jezelf. Buiten op straat raak je de weg kwijt. Immers, de wind waait waarheen hij maar wil. Voor je het weet ben je opeens daar. Voor je neus rijst het gebouw op. Eén voor één vormen de letters op 't gebouw een woord: S..U...B...S..T..I...T...U...T...E. De Sub! Ja! Diep in je binnenste borrelt een verlangen op. Naar een goed biertje. Naar een flinke mok chocolademelk met slagroom. Naar een goed rood wijntje. Naar een goed gesprek. Buiten kijken drie mensen verlangend je aan. Voor hun neus zie je je felbegeerde biertje staan. Had de wind een doel? Was het geen toeval? Ach, wat maakt het uit. Het moment is nu daar. Het is tijd voor je qualitytime. Met niemand minder dan dé staf!

Kom ook speeddaten met Harmen Jan, Anita & Johan! Op 29 oktober en 12 november zitten zij vol verlangen voor je klaar in de Sub. Be there! 

Mieke

Voorzitter StafsupportCie NSEde (2013-2014)
e: staf.blog.nsede@gmail.com
w: www.nsede.nl

Discipelen maken

Misschien was je al bijna afgehaakt bij het lezen van het bovenstaande kopje (gelukkig nog net niet, want je leest dit!), het is immers zo’n uitgekauwd onderwerp. Talloze boeken zijn erover te vinden, scholen zijn ervoor opgericht, cursussen worden hierover gegeven. Maar toch ga ik hierover een blog schrijven. Omdat mijn perceptie van “discipelen maken” is verandert op het afgelopen KNW (voor de gasten: Kringleiders Nestoren Weekend).

Discipelen maken

De grote opdracht luidt als volgt: En Jezus trad naderbij en sprak tot hen, zeggende: Mij is gegeven alle macht in de hemel en op [de] aarde.  Gaat dan henen, maakt al de volken tot mijn discipelen en doopt hen in de naam des Vaders en des Zoons en des Heiligen Geestes en leert hen onderhouden al wat Ik u bevolen heb.  En zie, Ik ben met u al de dagen tot aan de voleinding der wereld. Mattheus 28:18-20

Check! Talloze keren heb ik deze tekst gelezen, uit mijn hoofd geleerd en bestudeert. Het is het motto van Jeugd met een Opdracht en deze tekst is vaak voorbijgekomen tijdens mijn jaren daar als Staff.

Dawson Trotman

Discipelen maken is ook het motto van Navigators. Het verhaal gaat dat de oprichter van Navigators; Dawson Trotman een geboren evangelist was. Waar hij zich ook begaf kwamen er mensen tot geloof. Wat een man!

Op een dag pikte hij een lifter op, de lifter vloekte hardgrondig over het feit dat het moeilijk was om een lift te krijgen.  Dawson gaf deze beste man een evangelisatie traktaat en binnen no-time ging het gesprek over God en na wat door praten wilde deze man zijn hart aan de Heer geven. Een jaar later op precies dezelfde plek stond er weer een lifter. Dawson pikte, zoals zo vaak, deze lifter op en wederom vloekte deze man hardgronding. Na een kort gesprek kwam Dawson erachter dat dit dezelfde man was als het jaar daarvoor. Omdat deze man geen goede “follow-up” had was er niets meer van zijn eerste geloof over gebleven. Dit is het moment waarin discipelschap op de agenda van Navigators kwam.

Nieuws

Niets nieuws onder de zon, zal je misschien denken nadat je het bovenstaande hebt gelezen. Ik was mij hier zelf namelijk ook al tijden van bewust. Toch kreeg ik iets nieuws te horen in het praatje van David de Vos op het afgelopen KNW. Hij zei; “we moeten niet alleen discipelen maken, we moeten discipel-makers maken”. Erg logisch! We zijn er vaak op gericht op dat mensen tot bekering komen, soms gaan we dan zo ver dat we wel wat follow-up doen en dat het werkelijke discipelen worden. Maar moedigen we ze ook aan dat het weer discipel-makers worden?

Eigen verhaal

Zelf ben ik rond mijn 16^de gecoacht door iemand die potentie in mij zag. Hij hielp mij om wat dingen in mijn leven op een rijtje te krijgen. Hij hielp mij niet alleen om af te rekenen met dingen die niet goed waren in mijn leven maar ook om mij te richten op taken in Gods Koninkrijk. Deze tijd heeft mij enorm geholpen. Langzamerhand werd ik een discipel. Nu, bijna 14 jaar later, heb ik het voorrecht om zelf naast studenten op te lopen en ze te discipelen.

Oeps… Ik bedoel; om ze aan te moedigen om een discipel te zijn die discipelmakers maakt! :-)

Harmen Jan Terwel

Luister!

Luisteren dus. Naar God, naar elkaar, naar verhalen over Jezus. Naar de Stem die ons de weg wijst en oproept te volgen. Met vallen en opstaan. Stevige thema's had dit NSEde- seizoen, Glorify, Purify, Sacrify! God een grotere plaats geven in je leven, meer leren leven zoals Jezus ons voorleefde. Met de vraag wat het je mag kosten om je overtuigingen uit te leven.

Grote thema's, grote vragen. Een seizoen lang hebben we er elkaar mee geïnspireerd. Er is veel over gepraat, gediscussieerd en soms vielen er pijnlijke stiltes. Dat gebeurt soms en het is niet erg dat dit gebeurt. Stiltes willen nog wel eens dingen losmaken. Waardoor vernieuwing z'n intrede kan doen. In ons denken, handelen, dienen..

Soms waren we er ook gewoon druk mee. Met organiseren, met bedenken hoe we 170 studenten bezig houden met die thema's. Op wat voor manier, zodat het ook aanspreekt.  Mensen na het horen van een toespraak of een goed gesprek niet direct weer verdwijnen in de waan van de dag.

Afgelopen woensdagavond was er nestorenkring. Bij me thuis. Het idee was dat we dit keer Bijbelstudie zouden doen. In de voorbereiding 's middags kwam ik de studie 'luisteren naar God' tegen en dacht, 'tsja, daar hebben we het dit seizoen al wel vaker over gehad.' Dus zocht ik ijverig verder in het studiemateriaal en zette andere studies als optie klaar voor de avond. Konden de nestoren nog kiezen :)

Eenmaal binnen en voorzien van koffie, thee of koud water met een smaakje (meestal citroen of munt hier in huis) gaf ik aan wat m'n ideeën waren voor de avond. Daar bleef het bij wat betreft mijn input.
Een nestor stelde voor eerst wat te danken, hij had mooie dingen meegemaakt. Een ander volgde. Met een goed kwartier was de kamer gevuld met zaken om voor te danken. Dus gingen we in gebed en namen de tijd om die dankpunten terug te geven aan de Grote Gever.
Mooi om te horen (!!) hoeveel zegeningen we hebben, ondanks dat ook in onze levens lang niet altijd alles goed gaat. De ouderwetse oproep 'tel je zegeningen', bleek vanavond een motiverende uitwerking te hebben. Misschien ook wel iets relativerends.

Een tijdje terug begonnen enkele NSEde-studenten een snoetboekpagina met als naam: 10.000 reasons. Geïnspireerd door een liedje wat ook oproept je zegeningen te tellen. Inmiddels staat de teller op deze pagina op #802 en dan bedenk ik me dat heel wat studenten er niet eens aan meedoen.

Na alle dank kwam de studie niet meer aan bod deze avond. Iemand stelde voor wat tijd te nemen om te luisteren naar God en dat daarna nog met elkaar te delen. We gingen uit elkaar voor zo'n 20 minuten, voor gebed, lezen, stil worden. Luisteren naar wat tot ons spreekt in de stilte. Als we onze gedachten, werk en zorgen los hebben gelaten. De stilte opzoeken was an sich al een verademing.

In het delen van wat tot ons was doorgedrongen in de stilte, gebeurden bijzondere dingen. Liedteksten, stukjes uit de Bijbel, gedachten, een omschrijving van een beeld dat iemand had gezien, het sloot soms precies aan bij wat een ander nodig had. Bij wat iemand bezig hield.
In dank en in de stilte, in wat er werd gedeeld en waarover werd gepraat was bijna constant de aanwezigheid zichtbaar van Degene die zelden zwijgt. Misschien luisteren we gewoon te weinig, laten we de Stem die er het meest toedoet te vaak overstemmen door achtergrondruis. Wie oren heeft om te horen..